آن کیست که آگاه ز حس و خردست :

آسوده ز کفر و دین و از نیک و بدست

کارش نه چو جسم و نفس داد و ستدست

آگاه بدو عقل و خود آگه بخودست

ای جام لب نگار می‌دار به دست

با او چو خوش آورید این کار بدست

بادا ز لب یار قدح مالامال

کآورد به خون دل لب یار به دست

جانی که همای عالم قدس بدست

درمانده بدام شهوت و حرص شدست

از قید صفات بد اگر گشت جدا

بالذات ورا میل بمأوای خودست