درتو نگرم دو دیده ام گیرد آب

ور با تو نشینم جگرم گیرد تاب

ور دور شوم ز تو شود دیده پرآب

مانا که تو آفتابی ای عالمتاب

بر لوح زمانه نیست یک حرف صواب

از حرفه حرف خوانیش روی بتاب

بی گوش و زبان چه خوش بود فهم خطاب

زین خامش گویا که کتاب است کتاب