یا‌رب مکن از لطف پریشان ما را

هر چند که هست جرم و عصیان ما را

ذاتِ تو غنی بوده و ما محتاجیم

محتاج بغیرِ خود مگردان ما را

جانا زغمت بسوختی جان، ما را

نه کفر گذاشتی نه ایمان، ما را

چون دانستی که نیست درمان، ما را

سر در دادی بدین بیابان، ما را

کاهید ز عشق تو تن و جان ما را

آمد شد ناله گشت سوهان ما را

دور از گل رخسار تو گویی تن زار

خاریست فتاده در گریبان ما را