گنجور » شعرهای با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی) و حروف روی الی

مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۳۲

ای دل چو وصال یار دیدی حالیدر پای غمش بمیر تا کی نالی
شرطست چو آفتاب رخ بنمایدگر شمع نمیرد بکشندش حالی

عاینت حمامة تحاکی حالیتبکی و تصیح فوق غصن عالی
او ناله همی‌کرد و منش می‌گفتممی‌نال بر این پرده که خوش می‌نالی

مرغان ز قفس قفس ز مرغان خالیتو مرغ کجائی که چنین خوشحالی
از نالهٔ تو بوی بقا می‌آیدمی‌نال بر این پرده که خوش می‌نالی

کردیم بسی جام لبالب خالی
تا بود که نهیم لب بران لب حالی
ترسنده ازان شدم که ناگاه ز جان
بی‌وصل لبت کنمی قالب خالی

هر چند که نیست هیچ از حق خالی

سر در کش و دم مزن چرا مینالی

کان را که فرو شود به گنجی پایی

سر بر سرِ آن گنج بُرَندش حالی

چون نیست حدیث وصلت از زر خالی
هم نرم کنم ترا بچیزی مالی
زر را بفرستم که خود او چون حلقه
گوشت گیرد پیش من آرد حالی

چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی
پروای گل و سمن ندارم حالی
ای ابر تو می گری که تر می گریی
وی مرغ تو می نال که خوش می نالی

آن کز ازلش آمده فطرت عالی
کی شکوه به گردون برد از بدحالی
بی‌حوصلگان فلک پرستند، آری
محتاج به خم بود سبوی خالی

بی فیض ازل رتبه نگردد عالی
این حال درین محیط باشد حالی
صد خوف و رجاست گوشه‌گیران را هم
کشتی به کنار پر شود یا خالی

بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی
گویند حریفان که چرا می‌نالی
تا شیشه فتاد از نظرم چون عینک
از نور بود خانه چشمم خالی

ای نی تو نه همچو من پریشان حالی
بی درد برین صفت چرا می نالی
گیرم که منم ز غصه ها مالامال
آخر نه تو داری اندرونی خالی