در هر که ترا دیده، به حسرت نگرانم

عمری است که من زنده به جان دگرانم

هر مصلحت عقل، کم از کوه غمی نیست

کو رطل گرانی که سبکبار نشینم؟

چندان که درین دایره چون چشم پریدم

حاصل نشد از خرمن دونان پر کاهم

چون سرو گذشتم ز ثمر تا شوم آزاد

صد سلسله از برگ نهادند به پایم

بر دانهٔ ناپخته دویدیم چو آدم

ما کار خود از روز ازل خام گرفتیم

آسودگی کنج قفس کرد تلافی

یک چند اگر زحمت پرواز کشیدیم

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

یوسف به زر قلب فروشان دگرانند

ما وقت خوش خود به دو عالم نفروشیم

آن سوخته جانم که اگر چون شرر از خلق

در سنگ گریزم، بتوان یافت به بویم

آن طفل یتیمم که شکسته است سبویم

از آب، همین گریهٔ تلخی است به جویم

بوسی که ز کنج لب ساقی نگرفتم

می‌بایدم اکنون ز لب جام گرفتن

چون دست برآرم به گرفتن، که ز غیرت

بارست به من عبرت از ایام گرفتن!

از دست نوازش تپش دل نشود کم

ساکن نشود زلزله از پای فشردن

هر چند ز ما هیچکسان کار نیاید

کاری که به همت رود از پیش، خبر کن

منمای به کوته نظران چهرهٔ خود را

از آه من ای آینه رخسار حذر کن

در حسرت یک مصرع پرواز بلندست

مجموعهٔ برهم زدهٔ بال و پر من

سر بر تن من نیست ز آشفته دماغی

زان دم که سبوی میم از دوش فتاده

هر چند برآوردهٔ آن جان جهانم

چون خانه ندارم خبر از صاحب خانه

ای آینه، در روی زمین دیدنیی نیست

بیهوده چرا منت پرداز کشیدی؟

در کنج قفس چند کنی بال فشانی؟

بس نیست ترا آنچه ز پرواز کشیدی؟