از موی چو کافور دلم بیت حزن شد

سررشته خوشحالی من تار کفن شد

تا گوهر ذات تو نهان زیر زمین شد

گردون چو نگین خانه افتاده نگین شد

می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد

یاقوت لب یار عجب نرم برآمد

کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟

یوسف نه عزیزی است که در چاه گذارند

طول امر از دل چه خیال است برآید؟

این ریشه ازین خاک محال است برآید

زنگ از دل ما آن خط شبرنگ زداید

زنگار که دیده است ز دل زنگ زداید؟

خط در دل روشن گهران مهر فزاید

در آینه ها نقش نگین راست نماید

در کسوت فقر آن رخ چون ماه ببینید

در زیر کلاه نمدی ماه ببینید

هر لحظه خرابم کند آن چشم به رنگی

با فتنه شهری چند کند خانه تنگی؟

طرفی ز نهال قد آن شوخ نبستم

در سایه نخلی که نشاندم ننشستم

از دل نبرد زنگ الم باد بهارم

چون گرد یتیمی است زمین گیر غبارم

ما از لب خامش ز سخن داد گرفتیم

با شیشه سربسته پریزاد گرفتیم

ما همچو شرر تلخی غربت نکشیدیم

در نقطه آغاز به انجام رسیدیم

از اشک برد راه به کوی تو نظاره

در بحر کند سیر معلم به ستاره

زان لب نتوان کرد به دشنام کناره

تیغ دو دم اوست مرا عمر دوباره

موجی است که تاج از سر فغفور رباید

چینی که در ابروی تو ای تلخ جبین است

در پرده نمود از عرق شرم تلافی

در ظاهر اگر روی تو آتش به جهان زد