از جود قبا داری پوشیده مشهر

وز مجد بنا داری بر برده مشید

ای جان همه عالم در جان تو پیوند

مکروه تو ما را منما یاد خداوند

هر کو برود راست نشستست به شادی

و آن کو نرود راست همه مرده همی دیش

کافور تو با کوس شد و مشک همه ناک

آلودگیت در همه ایام نشد پاک

ای شاه نبی سیرت، ایمان تو محکم

ای میر علی حکمت، عالم به تو در غال

تا درگه او یابی مگذرد به در کس

زیرا که حرامست تیمم به لب یم

میلاو منی، ای فغ و استاد توام من

پیش آی و سه بوسه ده و میلاویه بستان

هرگز نکند سوی من خسته نگاهی

آرنگ نخواهد که شود شاد دل من

در راه نشابور دهی دیدم بس خوب

انگشتهٔ او را نه عدد بود و نه مره

ناگاه برآرند ز کنج تو خروشی

گردند همه جمله و بر ریش تو شاشه

ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش

آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی