چون گل، به گلاب شسته رویی داری

چون مشک به مِیْ حل شده، مویی داری

چون عرصه‌گه قیامت از انبُهِ خلق

پر آفت و محنت، سرِ کویی داری

ای آن که به راه کعبه رویی داری

نازم که گزیده آرزویی داری

زین گونه که تند می خرامی دانم

در خانه زن ستیزه خویی داری