ای دل چو فراقش رگِ جان بگشودت

منمای به کس خرقهٔ خون‌آلودت

می‌نال چنان که نشنوند آوازت

می‌سوز چنان که بر نیآید دودت

گر هست درین راه سر بهبودت

بر باید خاست از سر هستی زودت

در عشق بمیر از آنکه سرمایهٔ عمر،

تا تو نکنی زیان، ندارد سودت

آری صنما بهانه خود کم بودت

تا خواب بیامد و ز ما بر بودت

خوش خسب که من تا به سحر خواهم گفت

فریاد ز نرگسان خواب آلودت