افسوس که نامهٔ جوانی طی شد،

وان تازه‌بهار زندگانی دی شد؛

حالی که ورا نام جوانی گفتند،

معلوم نشد که او کیْ آمد، کیْ شد!

تا با لب تو لبم هم دآواز نشد

وندر ره وصل با تو دمساز نشد

اگر گریه دو چشم من فراهم نامد

وز خنده دهان من زهم باز نششد

نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد

شربت ز کف حور بمنت نچشد

من چشم سیه دوست ازان دارم کو

بهر سیهی ز سرمه منت نکشد