گر می خواهی که روز و شب گردی شاد

باید که زننگ خلق گردی آزاد

زینها نشود هیچ خرابی آباد

مشتی دونند که خاکشان بر سر باد

بلبل بسپیده دم همی زد فریاد

کین آتش گل در همه گلزار افتاد

ابراز برش ارچه آب می ریخت چه سود؟

کاتش همه در گرفته بود از دم باد

دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد

آن ماه دو هفته پیش من باز افتاد

گفتا که چه حالتست؟ گفتم فریاد

کان نوبت ما بقای سوگند تو باد

وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد

از سختی بند بر قفا می افتاد

امروز بشکر آنکه بندش بگشاد

بر روی افتاد بوسه بر پایش داد

از بس که سوی چمن برد بوی تو باد

وز بس که کند گل ز دور خار تو باد

تا لاجرم آزادی سر تا پایت

در دست و زبان سوسن و سرو افتاد

ای از قدمت خاک زمین خرم و شاد

شد حامله از شادی و صد غنچه بزاد

زین غلغله‌ای فتاد در انجم و چرخ

در غلغله چشم ماه بر نجم فتاد

ای دوست مگو تو بنده‌ای یا آزاد

بنده که خرد برای زشتی و فساد

ای دست برآورده ترا دست که داد

بگزار مراد خویش کاوراست مراد

تا گوهر جان در این طبایع افتاد

همسایه شدند با وی این چار فساد

زان گور بدان گور از آن رنگ گرفت

همسایهٔ بدخدای کس را ندهاد

نایی ببرید از نیستان استاد

با نه سوراخ و آدمش نام نهاد

ای نی تو از این لب آمدی در فریاد

آن لب را بین که این لبت را دم داد

خوابم ز خیال روی تو پشت بداد

وز تو ز خیال تو همی خواهم داد

خوابم بشد ودست بدامان تو زد

خوابم خود مرد چون خیال تو بزاد

عشق آن باشد که خلق را دارد شاد

عشق آن باشد که داد شادیها داد

زاده است مرا مادر عشق از اول

صد رحمت و آفرین بر آن مادر باد

از آتش و آب دل و جانم فریاد

در آتش و آب چون توان بودن شاد

زینسان که چو خاک داد بربادم هجر

زین پس برساند به تو بر خاکم باد

در توس شدم ز خاک فردوسی شاد

صد رحمت بر روان فردوسی باد

داد سخنان نغز فردوسی داد

کردیم بسی حدیث فردوسی یاد

بادی که بدی همدم آن حور نژاد

گه گه به سلامی ز منش کردی یاد

امروز به رغم من چنان کرد رقیب

کز بیم به گِرد او نمی‌گردد باد

ای باد که جان فدای پیغام تو باد

آن لحظه که بگذری بر آن حور نژاد

گو بر سر ره دلشده‌ای را دیدم

کز آرزوی تو جان شیرین می‌داد

روی تو به فال دارم ای حور نژاد

زیرا که بدو بوسه همی نتوان داد

فرخنده کسی که فال گیرد ز رخت

تا لاجرم از محنت و غم باشد شاد

دادار که بر ما در قسمت بگشاد

بنیاد جهان چنانکه بایست نهاد

آن را که نداد از سببی خالی نیست

دانست سرو به خر نمی‌باید داد

پیشِ که بر آورم ز دستت فریاد؟

هم پیشِ تو از دستِ تو گر خواهم داد

آن شیفته را چو باد در بوق افتاد

آن گنبد سیم‌رنگ بر باد بداد

‌از بهر مناره بادیه وقف بکرد

‌همسایهٔ بد خدای کس را ندهاد

آن عهد به یاد داری و دولت و داد

کز عاشق بیچاره نمی‌‌کردی یاد؟

‌آنگه بگریختی که کس چون تو نبود

‌و امروز بیامدی که کس چون تو مباد