در دایره اهل هوس جا کردی

کردی چندان که خویش رسوا کردی

با آن که بسان ابر تر دامن بود

خوش بنشستی و دل به دریا کردی

ظاهر بینان که دم زنند از یاری

زنهار که یار خویششان نشماری

ماننده آینه و آبند این قوم

تا در نظری، در دلشان جا داری

ای خواجه مکن فخر به مال دگری

عیب ست توانگری به مال دگری

چون تیر نشسته خواهمت دید به خاک

زنهار دگر مپر به بال دگری

روزی که برغم چرخ مهمان منی

آباد کن کلبه ویران منی

هر لحظه چرا میل برفتن داری

ای جان جهانیان مگر جان منی

از سینه خیال قد آن سروسهی

چون رفت ای اشک زحمت من چه دهی

باید نکنی نهال را چون کندی

زینش چه رسد که ریشه در آب نهی

من کرده ام از هر مژده یی دریایی

او ساخته بزم غیر را مأوایی

از بخت بد من است این ورنه کسی

طوفان جائی ندید و دریا جایی