ای در هوس روی تو، روشن رایان!

وی در طلب کوی تو، بزم آرایان!

هیهات بکوی تو توانیم رسید

ما بی پایان و، راه ما بی پایان!

ای دوست! چراغ مهر خاموش مکن

حرف غرض آمیز کسان گوش مکن

اکنون که شکفت غنچه ی باغ رخت

حق نفس مرا فراموش مکن

خوش آنکه بگوش تو رسد یا رب من

وز لعل لبت دوا شود مطلب من

هم را گیریم و رو برو بگذاریم،

من لب بلب تو و تو لب بر لب من

ای آنکه سر کوی تو شد منزل من

جز تخم غمت نیست در آب و گل من

ای کاش! که بودی دل من چون دل تو

یا آنکه دل تو بود همچون دل من

ای سوخته از هزار فرسخ دل من!

و انداخته زین رشک بدوزخ دل من!

از هر طرفی گوش فرا میدارم

آواز همی رسد که آوخ دل من

دل خواست ز خلق و خون شد از غم دل من

گفتم: نبود ز هیچ دل کم، دل من!

گفتا که: دل تو کو؟! فشاندم برهش

یک قطره ی خون و، گفتم: این هم دل من!

آن کس که براز عشق شد محرم من

اکنون خواهم شبی شود همدم من

تا من غم او بشنوم و او غم من

من ماتم او گیرم و، او ماتم من

دی دست نگارین بت سیمین تن من

بر گردن من فگند و شد رهزن من

هر جرم که بر گردن از آن دستش بود

از گردن خود فگند بر گردن من

این طاس مصفی که بود آینه گون

گیرند ز دست هم حریفان بشگون

شوید همه آلایشم از تن یا رب

چون طاس فلک مباد این طاس نگون!

آه از حسنین، کز جهان شیون و شین

سر زد زغم آن دو امام کونین

ای وای از آن زمان که خورد آب حسن

فریاد از آن دم که نخورد آب حسین

در دل آهم شعله فروز است ببین!

در سینه ز داغ تو، چه سوز است ببین!

حال دل من، که دیده بودی شب وصل

امشب ز فراقت بچه روز است ببین!

بشکافته دوست بر تنم پوست ببین!

جان خسته و دل شکسته ی اوست ببین!

از دشمنی دشمن اگر بیخبری؟!

با دوست بیا، دوستی دوست ببین!

آن زلف، که صید مرغ دل کرده ز چین

بس خون جگر بمشک پرورده ز چین

خلقی بعجب ز طره ی مشکینش

کو خورده شکست و غارت آورده ز چین

شاها!تا کی پیاده ماند فرزین؟!

پیلت در پویه با دو، اسبت در زین

خندد برخش اختر و، چه خوشتر ازین؟!

کآذر برزین بود، چو آذر برزین

شد زلزله یی، که نیست شد هست زمین

بس سرو روان که گشت پابست زمین

مردم بفغان آمده از دور سپهر

من خاک بسر میکنم از دست زمین

یا رب! یکی از عباد زورآور تو

آمد بدر حجره، که چون شدزر تو؟!

من آمده ام بمسجد از بیم اکنون

او بر در من نشسته، من بر در تو

ای من ز جفا جسته جدایی از تو

و اغیار ندیده بیوفائی از تو

دیده همه دلبران و دلباختگان

بیگانگی از من، آشنایی از تو

از کین چکند تا بدل ما دل تو؟!

باشد دل ما شیشه و خارا دل تو!

گر نیست دلت سنگ؟ چرا ز افغانم

خون شد دل خوبان همه، الا دل تو؟!

گفتم: بدلی نکرده یاری دل تو

آورده هزار دل بزاری دل تو

گفت: اینهمه را کرده دل من؟ - گفتم:

آری دل تو، دل تو، آری دل تو

جز در دل من گذر ندارد غم تو

از هیچ دلی خبر ندارد غم تو

غمهای جهان، جمله بهم سنجیدند

کاری بغم دگر ندارد غم تو