گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی

با تیر قضا چه چاره جز آماجی

شد موی تو پنبه، قد کمان، این رمزیست

یعنی که: اجل میکندت حلاجی

تا کی ز طمع خوار نظرها گردی

از بهر طلب حلقه درها گردی

بهر دو درم که بر یکی تیغ زنی

دلاک صفت بگرد سرها گردی؟!

ای دل، تو به تنگم از جفا آوردی

ای تن تو مرا به سر چه‌ها آوردی؟!

مرگ آمد و هنگام جدایی‌ست کنون

ای عمر خوش آمدی، صفا آوردی

نبود چو حضور قلب و مژگان تری

فیض ز نماز خویش چندان نبری

خاکت بر سر، این چه حضور است که تو

در پیش حق استاده و جای دگری؟!

ای آنکه تمام آرزو و هوسی

طفلی، مستی، مخبطی، خود چه کسی؟!

گفتی: که بپیری چو رسم، توبه کنم!

ترسم که جوان روی، بپیری نرسی!!

با خشم و شره، همال تاکی باشی؟

انباز سگ و شغال تاکی باشی؟

با نفس چه میکنی درین تن ای جان؟

با خرس در این جوال تاکی باشی؟!

آمد پیری و، رفت ایام خوشی

در کام شود زهر، اگر شهد چشی

در تن اثری نمانده دیگر ز حیات

وقت است که وارهیم از این مرده کشی!

دنیاست سرای غم، تو یکسر شعفی

این خانه ماتم است و، تو همچو دفی

چون شاد توان نشست جایی که در او

خیزد هر لحظه شیونی از طرفی؟!

بی داد و دهش ملک جهان نستانی

داد دل خود ز دشمنان نستانی

از دشمن کینه خواه در روز مصاف

تا تن ندهی بمرگ، جان نستانی!

گر در طلب معرفت یزدانی

بر دور تسلسل ز چه سرگردانی؟!

محتاج نباشد این معانی به بیان

بر حکمت اوست منطقت برهانی

خوش آنکه ندارد غم فرزند و زنی

از خار تعلق بجگر نیش زنی

غم نیست کسی را که تعلق نبود

غربت نکشد آنکه ندارد وطنی

در مبحث علم، تندخویی چه کنی؟

جنگ و جدل و درشت گویی چه کنی؟

این مجلس درس است، نه میدان قتال!

این حق جویی است، جنگ جویی چه کنی؟!

آجل خواهی، به فکر عاجل چه روی؟!

منزل جویی، چو خر به این گل چه روی؟!

گر طالب علمی، طلب دنیا چیست؟!

حق می‌طلبی، از پی باطل چه روی؟!

این منصب والا، بتو میمون بادا

بد خواه تو را، جگر ز غم خون بادا

چون دادرس خلق شدی، شد تاریخ

«این دادرسی برتو همایون بادا»

شد در «رضی آباد» بنا این تالاب

تا دل ز غبار غم بشویند احباب

تالار بفیض آن چو دیدم، تاریخ

گفتم که:«بود محیط فیض این گل آب »

زین خانه ز بس برون شدن مشکل گشت

آسان نتواند نظر از شیشه گذشت

شد هشت از آنکه بهر تاریخ، از غیب

گفتند:«کتابخانه » میخواهد «هشت »

از حکم «سلیمان » شه فرخنده سرشت

«باب الجنة » از این بنا گشت بهشت

اتمام چو یافت، از پی تاریخش

دل خامه گرفت و، «جنت خلد» نوشت

از حکم شه، این در چو به مسجد واشد

هر سو پی تاریخ، دلم جویا شد

ناگاه سروشی آمد از عالم غیب

«ای بنده بیا که باب رحمت واشد»!

از شاه صفی گشت مزین چو سریر

دلهای شکسته یافت از وی تعمیر

تاریخ جلوسش ز خرد پرسیدم

گفتا که بگو:«جوان شد این دولت پیر»!

شد یار عزیزی از کفم ناگه، حیف!

در راه طریقت، زچنین همره، حیف!

تاریخ وفات آن جوان می جستم

پیر خردم گفت که:«حیف و ده حیف »!