هم درد توام مایهٔ درمان بودست

هم شوق توام زندگی جان بودست

تعظیم تو در دلم فراوان بودست

اما سگِ نفسم نه بفرمان بودست

یا رب! برهان زنفس دشمن صفتم

ره بیرون ده زین تن گلخن صفتم

دل خستگیم نگر که بس خسته دلم

مردانگیم ده که بسی زن صفتم

تا چند تنم پردهٔ بیچارگیم

تا کی نوشم شربت غمخوارگیم

وقت است که دست گیریم تا برهم

کز پای درافتادهٔ یکبارگیم

چون جملهٔ راه، کاروان من و تست

هر جا که سیاهیییست زان من و تست

پس پردهٔ من مدر که هر جرم که رفت

سرّیست که در پرده میان من و تست

کو دل که بلای روزگارِ تو کشد

کو جان که عقوبتِ شمارِ تو کشد

من ننگِ زنان مستحاضه شدهام

کو گردنِ امردان که بارِ تو کشد

یا رب به حجاب زین جهانم نبری

جز با ایمان به مرگ جانم نبری

جاروبِ درِ تو از محاسن کردم

تا دردوزخ موی کشانم نبری

میآیم و با دلی سیه میآیم

سرگشته و افتاده ز ره میآیم

ای پاک! ز آلودگیم پاکی ده!

کالوده به انواع گنه میآیم

یا رب چو مرا ز نفسِ خود سود نبود

و او نیز ز من به هیچ خشنود نبود

زین سگ برهان مرا درین عمرِ دراز

یک دم که رضای تو در آن بود نبود

ای هفت زمین و آسمانها ز تو پُر

چون مینشود کام و زبانها ز تو پُر

ای زندگی دلم روا میداری

من دست تهی، هر دو جهانها ز تو پُر

گر من زگنه توبه کنم بسیاری

تا تو ندهی توبه، نیم بر کاری

گر نیکم و گر بدم مسلمان توام

از کافرِ نفسم برهان یکباری

نه در بتری نه در بهی میمیرم

نه مبتدی ونه منتهی میمیرم

در من نگر،‌ای هر دو جهان خاکِ درت

کز هر دوجهان، دست تهی میمیرم

صاحب نظری که هیچ افکنده نبود

تا از نظر شفاعتش زنده نبود

سلطان دو کون وبندهٔ خاصِ حق اوست

آن بنده که خواجهتر از او، بنده نبود

صدری که ز هرچه بود برتر او بود

مقصود ز اعراض و ز جوهر او بود

آنجا که میان آب و گل بود آدم

در عالم جان و دل، پیامبر او بود

صدری که ز هر دو کون، در بیشی بود

در حضرت حق غرقهٔ بیخویشی بود

با این همه جاه و قدر و قربت، کو داشت،

از جمله تفاخرش به درویشی بود

زان پیش که نُه خیمهٔ افلاک زدند

وین خیمه به گرد تودهٔ خاک زدند

در عالم جان برابرش بنشستند

بر قصر قدم نوبت لولاک زدند

هم رحمت عالمی ز ما ارسلناک

هم مایهٔ آفرینشی از لولاک

حق کرده ندا بجانت ای گوهر پاک!

لولاک لنا لما خلقت الافلاک

آن حسن که در پردهٔ غیبست نهان

وز پرتو اوست حسن در هر دو جهان

یک ذرّه اگر شود از آن حسن عیان

ظاهر گردد صد آفتاب از یک جان

فرماندهِ ملکِ انبیا کیست تویی

مصداق تعزّ من تشا کیست تویی

روشن نظر لقد رأی کیست تویی

هم دامن خلوت دنا کیست تویی

بر درگه حق کراست این عز که تراست

وز عالم قدس این مجاهز که تراست

حقّا که نیافت هیچ پیغامبرِ حق

این منزلت و مقام و معجز که تراست

ای رحمت عالمین، رحمت از تست

عصیان از ما، چنان که عصمت از تست،

لطفی بکن و روی مگردان از ما

چون پشتی عاصیان امت از تست