از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است

اما گهر شناخت، خاص‌الخاص است

عارف دارد گوهر عرفان تو را

غارت‌گر خانه صدف غواص است

ای تازه جوان، کمان تندت به کف است

تیرت گذرا یک سر تیر از هدف است

پر گرم متاز رخش، دوری دوری‌ست

گر این طرف منزل، اگر آن طرف است

نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است

بی ملک و درم، شه چو گدا بی‌برگ است

گر سیم نباشد چه دهند اهل کرم؟

کم‌سایه بود درخت تا بی‌برگ است

هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است

از دست تهی، به آسمان در جنگ است

باشد هنر آباد و هنرمند خراب

مطرب بی شام و نغمه سیرآهنگ است

بدکار ز بیگانه و محرم خجل است

هرکس که بدی نمی‌کند، کم خجل است

آن کن که ز خود خجل نگردی هرگز

کز خویش خجل، از همه عالم خجل است

از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است

وز شوق چه گویم، از ادا معلوم است

از بس که به کوچه تو آیم شب و روز

بی‌طاقتی‌ام ز نقش پا معلوم است

تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است

اظهار هنر، کاستن جان و تن است

راحت خواهی، کمال خود فاش مکن

کاین سوختن شمع ز روشن‌شدن است

جایی که ز بالقوه نیکان سخن است

گو فرع مباش تو چو اصلش کهن است

گل را که صفای گلشن دهر ازوست

گلبن گویند، گرچه خود خاربن است

در کشور هفت عضو دل سلطان است

این دعوی را چه حاجت برهان است

هرگز نروند راستان جز پی دل

زان است که تیر پیرو پیکان است

جان در تن مرد، حجت یزدان است

بر ذات صمد، هر احدی برهان است

هرچند که جان زنده به جانان باشد

نتوان گفتن که جان به تن جانان است

پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است

بیم از کشتن، شیوه روزردان است

عشاق ندزدند سر از تیغ بلا

آری دزدی عیب جوانمردان است

هرجا که جمال یار پرتوفکن است

نیکوست، اگر خلوت اگر انجمن است

فیض ار طلبی، چشم دل از یار مپوش

تا آینه دارد به چمن رو، چمن است

تا شاهد عشق تو در آغوش من است

بر چرخ، هلال، حلقه در گوش من است

پامال بود نه فلکم در ته پای

تا غاشیه عشق تو بر دوش من است

زاهد گوید که زهد و طامات به است

صوفی گوید کشف و کرامات به است

من می‌گویم که آدمی را به جهان

از هرچه دهند، جوهر ذات به است

از هر دو جهان مرا وصال تو به است

وز هرچه گمان برم خیال تو به است

هر خوب که یابند، از آن خوب‌تری

حاصل که ز هر بهی جمال تو به است

یاد تو مقیم دل آگاه به است

ور سوی تو هر دل نبرد راه، به است

گر قد تو کوتاه بود، عیبی نیست

ای فتنه دهر، فتنه کوتاه به است

جز درد، دلم هیچ نیندوخته است

از داغ جگر چراغم افروخته است

از بس که پی دوست نمودم تک و دو

چون لاله مرا نفس به دل سوخته است

از روز ازل غنی غنا خواسته است

درویش، سر کوی فنا خواسته است

هرکس ز خدای خویش چیزی خواهد

من می‌خواهم آنچه خدا خواسته است

با مهر تو هر جان به تنی آینه است

هر برگ گلی به گلشنی آینه است

هر دل که به فیض آشنا شد ...

روشن چو شود، هر آهنی آینه است

از بوی حسد هرکه دماغش فردست

رشکش نبود، وگر بود بی‌دردست

رنگ حسد از روی دو رویان پیداست

زان رو بن گوش گل رعنا زردست