چون لاله خودیم آتش خرمن خویش

ما خود شده ایم خار پیراهن خویش

ما را بدو جرعه ساقی از خود برهان

تا چند بسر بریم با دشمن خویش

اجداد شه جهان همه تاج ورند

اولاد چو آفتاب عالی گهرند

تا آدمش اجداد شه هفت اقلیم

تا محشرش اولاد شه بحر و برند

شاه از حسب و نسب شه شاهانست

یک یک اجداد او سکندر شانست

فرزندی او نام پدر کرده بلند

چون ابر که روشناس از بارانست

دلخسته به پیش دادرس می آیم

آزرده ز گلشن بقفس می آیم

چون ساغر می بهر زمان در سفرم

پر می روم و تهی به پس می آیم

هم زلف پریشان تو بر گشته ز ما

هم عشوه پنهان تو برگشته ز ما

می داد گهی داد اسیران نگهت

او نیز چو مژگان تو برگشته زما

تا وزن شهنشاه ترازو کردست

شه گنج گهر بدامن او کردست

گستاخ بپای شاه چون روی نهاد

دارد دو سر این جرأت ازین رو کردست

با خویش همیشه ما در جنگ زدیم

صد عقده بکار این دل تنگ زدیم

رفتیم و بیار سنگدل دل بستیم

خود شیشه خود برده و بر سنگ زدیم

از کسب هنر خوشدلی از دستم رفت

سرمایه ناقابلی از دستم رفت

طرفی که زسعی خویش بستم این بود

کاسودگی کاهلی از دستم رفت

زنهار مگو که بنده گمراهم

هر جا که روم بکویت افتد راهم

عالم همه آستانه درگه تست

هر جا باشم ساکن این درگاهم

بلبل هوس گلبن باغم نکند

پروانه هم آهنگ چراغم نکند

زین گونه که روزگار برگشته ز من

گر آب شوم تشنه سراغم نکند

آتش چو گذر بدشت پر خار کند

با سبزه تر لطف خود اظهار کند

یارب مپسند کآتش دوزخ تو

با تردامن کمتر ازین کار کند