این میوه که با روی تو همرنگستی

درمان دل عاشق دل تنگستی

خوردیم بیاد غم رویت اما

نارنگی نیست بلکه نیرنگستی

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم بحضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید

ای آنکه ترا پنجه شیری باشد

در جنگ غمت ساز دلیری باشد

سیب تو قبول کردم اما ترسم

این راست شود که سیب سیری باشد

ای دوست ز رخ بدیدگان نورم ده

وز غبغب خود شربت کافورم ده

من سوی تو انگور فرستادم و تو

از جام لبت باده انگورم ده

ای آنکه دلم ز عشق شیدا سازی

انگور دهی باده تمنا سازی

گر جهد کنی شراب گردد انگور

ور صبر کنی ز غوره حلوا سازی

ای دوست اگر اهل وفا خواهی شد

وز مردم اخلاص و صفا خواهی شد

خرما دهمت که گر ارادت داری

خرما چه خوری مرید ما خواهی شد

ترسم که ازین محبت پنهانی

در کوچه رسوا زدگانم خواهی

خرمای تو می خورم ولی می ترسم

از خرمائی کلیچه ام بستانی

یک شیشه گلاب ارمغان دادم من

ای آنکه ز بندگیت آزادم من

اشکی که گل از رشک رخت ریخت به خاک

در شیشه نمودم و فرستادم من

ای آنکه به عشق در دو عالم سمری

وز هر دو جهان به چشم من خوب‌تری

دادی ز برای من گلابی چون اشک

معلوم شد از گریهٔ من بی‌خبری

تا ساغر هجرت بشکستیم بتا

از دام غمت برون بجستیم بتا

تو زین می گلرنگ همی نوش که ما

از جام غمت نخورده مستیم بتا

زین باده فرستادمت ای رشک پری

من باخبرم بسی که که تو بی خبری

چون نرگس مست نیستم تا به خمار

بوئی و چو پژمرده شدم درگذری

ای گشته گل از رشک جمال تو ورق

وز شرم لبت شراب کرده است عرق

قدری عرق از بهر نثار لب تو

چون گوهر اخلاص نهادم به طبق

ای لاله بخون ز چهر رنگین شما

آمد عرق از لطف جهان بین شما

رندانه لب پیاله را بوسیدیم

گفتیم بیاد لب شیرین شما

ای آنکه تو را همیشه در بر طلبم

وز لعل لبت هماره شکر طلبم

من قند مکرر آورم پیش لبت

وز لعل تو دشنام مکرر طلبم

از جهل بود قطره به عمان بردن

وز حمق شود زیره به کرمان بردن

قند آوردن به پیش لعل لب من

باشد بمثل لعل سوی کان بردن

این چای که بوی نافه چین دارد

چون زلف تو پای تا بپا چین دارد

دادم بحضور آن نگاری که چو من

هر گوشه هزار درد بر چین دارد

آن چای که داد همت والایت

بر یار خود از مهر فلک فرسایت

از مهر تو دم زدیم و دم کردیمش

در خوردن چای بود خالی جایت

ای آنکه ز پای تا بسر چون شکری

دادم ز برایت ترشی مختصری

ترسم که در آیینه ببینی رخ خود

وز شیرینی دل خودت را ببری

ای دوست مبر بر لب شیرین ترشی

مفروش به تلخکام چندین ترشی

من تندزبانی نکنم گر خواهی

تو کند کنی زبانم از این ترشی

گز در بر آن جان جهان تحفه برم

یعنی که اگر شبی نیائی ببرم

من وصلت را به عالمی نفروشم

هجرانت را گزی بگوزی نخرم