ای ریخته خونم بدو چشم خونریز

ناکرده ز خون ناحق من پرهیز

تیز از دل سخت گشته تیغ مژه ات

تیغیست بلی ز سنگ می گردد تیز

تن سوخت دلم مایل یارست هنوز

بنیاد محبت استوارست هنوز

در کار غم عاشقی آخر شد عمر

این طرفه که ابتدای کارست هنوز

ز اشکم غم یار می توان کرد قیاس

آتش ز شرار می توان کرد قیاس

داغ دل پنهان جگر سوز مرا

از ناله زار می توان کرد قیاس

ای حلم تو طالب رضای همه کس

حاصل شده از تو مدعای همه کس

شد بر همه کس فرض دعای تو که هست

در ضمن دعای تو دعای همه کس

چون برگ گلست روی نیکوی تو خوش

چون سنبل تر سلسله موی تو خوش

چون خلق فرشته و پری خوی تو خوش

ای خوی تو خوش موی تو خوش روی تو خوش

سروی که شدم ربوده رفتارش

آشفته خط و طره طرارش

نخلیست که سنبل است و ریحان برگش

لعلیست که گل و غنچه خندان بارش

از سخت دلی بر دل این محنت کش

آتش زده با قول رقیب آن مهوش

گویا که رقیب است پی سوختنم

سنگی که برآورد ز آهن آتش

ای قصر وجودم باساس اخلاص

سلطان محبت ترا خلوت خاص

نفی روشت راه ضلال است و ظلام

تقلید رهت طریق خیرست و خلاص

ای بر همه اتباع فرمان تو فرض

در دمت احسان تو رزق همه فرض

کار همه خلق را میسر سامان

ناگشته بر آستانه قدر تو عرض

ای در دل ما ز ذوق قرب تو نشاط

علم تو محیط هستی ماست محاط

فرمان تو کارخانه فطرت را

هر لحظه برنگی دگر افکند بساط

ای سر محبت تو در جان محفوظ

هم دل ز محبت تو هم جان محظوظ

یک لحظه نمی شود که ما را نشود

از تو نظر عین عنایت ملحوظ

سوز دل خود می کنی اظهار ای شمع

زین جرم بکشتنی سزاوار ای شمع

گر می خواهی نیابی آزار ای شمع

زنهار زبان خود نگه دار ای شمع

داری همه شب دیده بیدار ای شمع

وز سوز جگر چشم گهربار ای شمع

می سوزی و می گذاری و می گریی

گویا که چو من جدایی از یار ای شمع

ای کرده بصد خون جگر جمع متاع

آیا چه شود حال تو هنگام وداع

با خلق نزاع از پی دنیا کم کن

دنیا نه متاعیست که ارزد بنزاع

عمریست که از بنفشه و سنبل باغ

دادست مرا دولت وصل تو فراغ

روشن شده از نظاره چشم تو چشم

تر گشته ببوی چین زلف تو دماغ

دور از رخ او نمی کنم رغبت باغ

دارم ز تماشای گل و لاله فراغ

ترسم که خلد بسینه ام از گل خار

آتش فکند بر جگرم لاله ز داغ

صد شکر که خاک طینتم یافت شرف

افتاد مرا دامن اقبال بکف

هر کس که نظری ز شاه اقلیمی یافت

من فیض نظر یافتم از شاه نجف

علم و ادبست مایه عز و شرف

گوهر که نباشد چه گشاید ز صدف

تا فرصت کار هست بی کار مباش

مپسند که بیهوده شود عمر تلف

عمریست ترا عزیز طبعیست لطیف

بر خود منما قید جهان را تکلیف

آن کن که رضاییست درو ایزد را

مگذار که ضایع شود اوقات شریف

کار دو جهان ز عشق دارد رونق

در عشق گرفته است این نظم نسق

بی عشق نمی توان بمقصود رسید

عشق است طریق مستقیم ره حق