با صحبت جان بوصل جانان نرسی

بر مور نشسته بر سلیمان نرسی

این قصه بپایان نرسد از محنت

تا پیشتر از قصه بپایان نرسی

ای خاکِ چو کان! دلِ توانگر داری

تا در شکم آن عزیز گوهر داری

ترسم که بحشر هم ز دستش ندهی

گر هیچ ندانی که چه در بر داری

توحید چو آفتاب عریان شدنست

وز شبپره طبعان نه هراسان شدنست