در مذهب آنکه عقل او هست تمام

هستی‌ها را جز به عدم نیست قیام

تا نیست نگردی نشوی هست از آنک

هستی است که نیستی نهادندش نام

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

این است دلیل اختر مسعودم

در ذات تو ناپدیدم ار معدودم

در نور تو ظاهرم اگر موجودم

چون بعض ظهورات حق آمد باطل

پس منکر باطل نبود جز جاهل

در کل وجود هر که جز حق بیند

باشد ز حقیقة الحقایق غافل

ای لاف زنان را همه بویی ز تو نه

حاصل به جز از گفت و مگویی ز تو نه

در هر مویی نشانه‌ای هست از تو

وان گاه نشان به هیچ رویی ز تونه

ای آمده گریان تو و خندان همه کس

وز آمدن تو گشته شادان همه کس

امروز چنان بزی که فردا چو روی

خندان تو برون روی و گریان همه کس

چون دوستی روی تو ورزم به نیاز

مگذار به دست دشمن دونم باز

گر سوختنی است جان من هم تو بسوز

ور ساختنی است کار من هم تو بساز

از تست فتاده در خلایق همه شور

در پیش تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وی با همه در حضور و چشم همه کور

در دست ما چو نیست عنان ارادتی

بگذاشتیم تا کرم او چه می‌کند

تا با خودی ار چه همنشینی با من

ای بس دوری که از تو باشد تا من

در من نرسی تا نشوی یک با من

کاندر ره عشق با تو کنجی با من

گر زلف تو سلسله است، دیوانه منم

ور عشق تو آتش است، پروانه منم

پیمان ترا به شرط پیمانه منم

با عشق تو خویش، از تو بیگانه منم

عشقی به کمال و دل ربایی به جمال

دل پر سخن و زبان ز گفتن شده لال

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال

از بس که دلم طریق عشقت سپرد

اشکم به من و تو بر همی رشک برد

بنگر که به دیده در همی چون گذرد

تا نگذارد که دیده در تو نگرد

با عشق روان شد از عدم مرکب ما

روشن ز چراغ وصل دایم شب ما

زان می که حرام نیست درمذهب ما

تا روز اجل خشک نیابی لب ما

سهل است مرا بر سر خنجر بودن

در پای مراد دوست بی سر بودن

تو آمده‌ای که کافری را بکشی

غازی چو تویی رواست کافر بودن

اوحد در دل می‌زنی آخر دل کو

عمری است که راه می‌روی منزل کو

تا کی گویی ز خلوت و خلوتیان

هفتاد و دو چله داشتی حاصل کو

دل مغز حقیقت است تن پوست ببین

در کسوت پوست صورت دوست ببین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا پرتو روی اوست یا اوست ببین

اسرار حقیقت نشود حل به سؤال

نی نیز به در یافتن حشمت و مال

تا دیده و دل خون نکنی پنجه سال

هرگز ندهند راهت از قال به حال

در مدرسه‌ها جواب گفتارم نیست

در بتکده‌ها صلیب و زنارم نیست

سرتاسر آفاق به هیچم نخرند

یا رب چه متاعم که خریدارم نیست

زان می‌نگرم به چشم سر در صورت

زیرا که ز معنی است اثر در صورت

این عالم صورت است و ما در صوریم

معنی نتوان دید مگر در صورت

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

بادیده مرا خوش است چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست