هر شب مَی اشک خویشتن نوش کنم

چون مجمر از آتش جگر جوش کنم

با خامُشی اندر سخن آیم، لیکن

با تنهایی دست در آغوش کنم

من با تو نیامدم که صحرا بینم

یا بر لب جویی به هوس بنشینم

مقصود من آنست که تو لاله و گل

می چینی و من درد تو بر می چینم

من گوهر تو به قیمتی کم ندهم

خاک در تو به ملکت جم ندهم

درد تو به صد هزار مرهم ندهم

یک موی تو را به هر دو عالم ندهم

پیوسته به داغ آن کمان ابرویم

جز تیر پیامی نفرستد سویم

هر تیر که افکند ز خود دور چو من

آمد بر من، نشست در پهلویم

نرگس بشد و ابر بَرو شد گریان

گل آمد و باز گشت عالم خندان

ای نرگس رعنا که برفتی تو به خواب

بردار سر از خواب و ببین حال جهان

شد دیده به عشق رهنمون دل من

تا کرد پر از غصّه درون دل من

زنهار اگر دلم نماند روزی

از دیده طلب کنید خون دل من

شاها! خصمت چو تیره شد اختر او

تیغ تو فرو برد به گل گوهر او

لیکن حاسد هنوز در سر دارد

نامی باشد اگر ببرّی سر او

ای در نظرم جهان سیاه از غم تو

با درد تو می برم پناه از غم تو

بگرفت دمم غمت وگرنه ز دمی

در هر نفسی هزار آه از غم تو

ای باد! حدیث من نهانش می‌گو

درد دل من به صد زبانش می‌گو

می‌گو نه بدان سان که هلاکش [بکند]

می‌گو سخنی و در میانش می‌گو

ای لعل تو چاشنی به شکر داده

وی دندانت نظام گوهر داده

هر لحظه لبت به بوسه کاری از من

یک جان ستده هزار دیگر داده

آن کرّه که بد سبق ز گردون برده

اینک مسکین به پای آخر مرده

اسبان دگر به ماتم او هستند

پوشیده پلاس و کاه بر سر کرده

ای خواجه چو بر خود تو بدی نپسندی

بر خلق هم از روی خرد نپسندی

خواهی که کسی بر تو بدی نپسندد

برکس مپسندآنچه به خود نپسندی

زد شمع جهان بر دل من دی ناری

در سوز و گداز از آن شدم دیناری

گفتا: که به بی دلی شدی دیناری

گفتم که شدم بیدل و بی دین آری

ای یافته بر صدر کرم تمکینی

وی کام برآرنده هر مسکینی

من مدح تو می خوانم و تو فارغ از آن

احسان چو نمی کنی کم از تحسینی

ای آنکه کمان تست پنجاه منی

پنجاه بسی گیر و دو چندان باقی ست

صد را ز همه صدر افاضل بستان

پس فاضل خوان هر آنچه باقی ماند

حقّا که عجب بی سر و پای است فلان

کاو بر سر و پای خویش جل می پوشد

ای خواجه خطیر مغز خر خوردی تو

کآویختی از گردن مرغی سرِخر

گفتم که چو دریاست گهرپرور میر

شک نیست که دریاست ولی خس پرور

بابای ترا دو نیمه کن وان گاهی

دو چشم ورا بکن بنه در شکمش