آنرا که نه با غیر و نه با خود کار است

مطلق به مراد خویشتن هنجار است

وان کش دم گاوی به کف از کون خوی

مجبورش ستای ارچه همی مختار است

با اهل صفا جز سر انکارت نیست

زیبد پی شست و شو چو قصارت زیست

شو جامه آلوده خود زن بر سنگ

زنقحبه به گازران ری کارت چیست

ثروت سامان عامی شیطان راست

خواری شنعت عارف یزدانی راست

این حادثه خود تازه نه کز عهد قدیم

کس خرقانی جریمه میغانی راست

از منبر شیخ را دل رستن نیست

جز با محراب ساز پیوستن نیست

پیدا شد از این که گاوعامان به گزاف

مسجد گویند جای خر بستن نیست

مدح ار چه در او ذم شد از وی مفتوح

بگرا به غزل، غزل بود قوت روح

کآمد به قصیده راست تفصیل غزل

آن مایه که معشوق براست از ممدوح

جدگیر مراین لطیفه بی هزل و مزاح

قصابی نوع بشر ار نیست مباح

سگ زن تراز این خرگله بسیار شنید

چون بر دگری نرفت تکلیف نکاح

ز نقحبه ای ار زهر اجل در نوشد

تشریف بر افکند کفن در پوشد

زن قحبه تنش نرفته در خاک هنوز

زنقحبه تری به جای او برجوشد

این خر خلفان پسر که مادر گهرند

هر چند که ...زپشت پدرند

لیک از در انتساب نقصان و کمال

یاران گزاف باف...ترند

از پسته چو شکرت نمک ریز آید

جان بخشد و خوبتر زجان نیز آید

جز آن لب زنقحبه که چشمش مرساد

کشنید که از هیچ همه چیز آید

آنرا که بطی دو باده در چنگ آید

پست ار چه مگس به پایه سیرنگ آید

چشم من و توتیای خشت سرخم

زین باره سرمه سای اگر سنگ آید

می خور که روانت حکمت افزون روید

راز تن و سر دل به قانون روید

زان خم که مراست کاسه گر جام کشی

خاکت عوض سبزه فلاطون روید

زین جنس دوپا هر آنکه بر سر گردد

غفرانش طلب تات میسر گردد

...بتر رفت همی ترسم از آنک

برگردد و...بترتر گردد

ز آن طره به جز شکست بر دل نرسد

و آسیب به دیوانه و عاقل نرسد

با این کژی کارش همی بینم راست

حرف است که بار کج به منزل نرسد

این پخته که سفله خام تعبیر کند

نامش غم دین نهاده تکفیر کند

صد مرحله زین گفته از آن گوینده

...تر آن بود که تقصیر کند

چون کاسه می شکسته قانون گردد

کم ظرفان را بدگلی افزون گردد

کوزه شکم انباشتن ار فضلستی

خم بایستی همی فلاطون گردد

مفتی اگرت ز ترک دستار افتاد

کم پیچ کز این علاقه بسیار افتاد

کف زن که ز بند این مظالم رستی

پاکوب که از گردنت این بار افتاد

آن طره به ما جهود سار استیزد

با عنف نهفته گیر و دار انگیزد

بعد از دو جهان دراز دستی بیداد

سر گردد و در دامن یار آویزد

بر خون من آن ترک شکرلب گذرد

و افکنده به پا زلف معقرب گذرد

گفتم دیه ده، چو ریختی خونم، گفت

من کشته خونی که بر او شب گذرد

این خرگله مغز جو که سگ های ترند

وین سگ رمه پوست بوکه خشکان خرند

گفتی که که به، یا که که بد، زین دو گروه

خشک چه، تر چه، هر دو... ترند

آن قوم که بر به ذوق بعضی دلیند

وان زمره که بر به کیش برخی ولیند

یک حلقه به جز دایره داران زن و مرد

در مرتبه دختران خادم علیند