از سعی زمانه کار من نفزاید

در قرب کس اعتبار من نفزاید

من گوهرم آرایش و افزایش کس

در وزن من و عیار من نفزاید

نی باده عز و جاه مستم دارد

نی فاقه و فقر زیردستم دارد

چندان که شکستگی بود با من نیست

کی دست سپهر بر شکستم دارد

دی غافلم آن مایه دین پیش آمد

قهرش به سیاست از کمین پیش آمد

با غمزه نگه رفت که صلح انگیزد

صد عقده اش از چین جبین پیش آمد

تا باغ به دست باغبان خواهد بود

گل خواهد کرد و گلفشان خواهد بود

حسن رخ گل پرده دری خواهد کرد

گر در پس صد پرده نهان خواهد بود

صد فکر اثر ز طاعتم بردارد

صد سهو سر از عبادتم بردارد

با این وسواس نیتم نیست درست

غسال مگر جنابتم بردارد

حالی دارم که دیده نادیده شود

طبعی که پسند ناپسندیده شود

آن را که دل و دماغ شوریده شود

بینایی دیده پرده دیده شود

طوفان شد و سبزه ام به آبی نرسد

کشتم به ترشح سحابی نرسد

سوزد عطشم اگرچه از سایه ابر

هرگز قدمم به آفتابی نرسد

نی حوصله ام که جرعه مستم دارد

نی حرص که فاقه زیر دستم دارد

من همت مطلقم که مستی و خمار

می نتواند بلند و پستم دارد

سیلاب سرشگ آبرو می ریزد

شوریدگیم ز گفتگو می ریزد

کو زهد؟ و کدام توبه؟ سودای کسی

می بر سر من سبو سبو می ریزد

صبحست و خروش بلبلان می‌آید

برخیز که سنگ در فغان می‌آید

این ناله مرغان سحر پیغامیست

کز بیداران به خفتگان می‌آید

آشفته مجلس تو جا نشناسد

بیگانه ببیند آشنا نشناسد

آنجا که عنایت تو گوید بنشین

مشتاق تو کام اژدها نشناسد

اهلی ز میان سنگ بیرون آید

وآنهم به هزار رنگ بیرون آید

یک ذره صفای دل اگر یافت شود

از زیر هزار زنگ بیرون آید

در قرب به صد بلان قرین باید بود

پروانه خوی آتشین باید بود

تسلیم به ایمای نظر باید شد

سر بر کف و جان در آستین باید بود

یادم به کنایت جگرسوز کند

گرمم به حدیث غیرت افروز کند

از گوشه چشم اندک اندک بیند

ترسد که عنایتم بدآموز کند

مرسوم رهی که فقر ازان خاسته شد

باطن به ریاضت وی آراسته شد

هرماه چو مرگ دشمنت دیر رسید

هر روز چو عمر حاسدت کاسته شد

آن عیش که جمله عیش ها راست کلید

نابوده و نارسیده صد بار رمید

برقیست که تا نمود دیدار گذشت

مرغیست که تا نشست بر بام پرید

فردا که نه دوزخ نه شقی خواهد ماند

نه گرمی یار مشرقی خواهد ماند

پروانه ز شعله بال و پر خواهد ساخت

نی معشوقی نه عاشقی خواهد ماند

جستم ز بلا بلا پناهم دادند

در قلب جفا گریزگاهم دادند

بستند ره نجاتم از هر طرفی

وآنگه به سر کوی تو راهم دادند

تا سایه خامه‌ات به حرفم افتاد

روح اللهم از صحیفه برداشت سواد

مجموعه دوستان ز من بود سقیم

اعجاز سر کلک توام صحت داد

نی طعم می است تا دگرگون گردد

نی خم که تهی شود چو وارون گردد

صد روزن اگر ببندی و بگشایی

کی پرتو خور ناقص و افزون گردد