تا دل به کف تو رایگان افتادست

صد گونه مرا به جان زیان افتادست

جز با اجلم صلح نخواهد دادن

زینسان که غم تو در میان افتادست

زان پیش که دل داد جوانی دادست

اندر سر من موی سپید افتادست

چون روز به من نشان پیری بنمود

این صبح که از شب جوانی زادست

امشب بر من زمانه شاد آوردست

حوراوش و مشتری نژاد آوردست

امید نبد مرا که آیی به برم

ای آتش رخ کدام باد آوردست

از باده درد ناز ساقی بترست

وز صبر گریز پای عاقی بترست

از عمر چو حاصل غم و باقی هوسست

مجموع مرا حاصل و باقی بترست

چون دید بتم که کار من بر خطرست

وز درد دلم بر رخ زردم اثرست

گل بر لب خود نهاد و پس داد به من

یعنی که دوای درد دل گلشکر است

هر کو ز ملوک عصر بیگانه نشست

در آتش اندوه چو پروانه نشست

زودا که چو سایه خاک درها بوسد

آن کس که چو سایه در بن خانه نشست

شبها که من از وصل تو بودم سرمست

مسکین دلم از روز غم ایمن نشست

امروز ز هجران تو معلومم شد

کز بعد چنان شبی چنین روزی هست

زان طیره نیم کان بت آزار پرست

دل بست مرا به عشوه و پشت شکست

در تابم ازان کاین دل سگ روی مرا

از گوشه برون کشید و با گوشه نشست

درد توام ای عهد شکن در جانست

غم در دل باشد آن من در جانست

دل بردی و دیده خون شد و تن بگداخت

با این همه راضیم سخن در جانست

در کوی غم تو صبر بی فرمانست

در دیده ز اشگ هر شبی طوفانست

دل را ز تو دردهای بیدرمانست

با این همه راضیم سخن در جانست

شاهی که سعادت و ظفر رهبر اوست

در چشم فلک سرمه ز خاک در اوست

رنجور شد از پای و سزا نیست به رنج

آن پای که سرهای سران چاکر اوست

عهدیست که جام می ندیدم بر دست

نه عشرت پنج روزه وامن پیوست

دل از غم عیش و کامرانی برخاست

از بس که ماتم عزیزان بنشست

زان روز که چشم من به رویت نگریست

نگذشت شبی که در غمت خون نگریست

بشتاب که دل بی تو نمی داند ساخت

دریاب که جان بی تو نمی داند زیست

ای دیده نگویی که ترا با دل چیست

وی دل ز تو چند خواهد این دیده گریست

ای دیده تو عاقبت نمی اندیشی

وی دل تو به عاقبت نمی دانی زیست

ای موی سپید هیچ آزرمت نیست؟

بر من بجز از تاختن گرمت نیست؟

بر فرق سرم بیشتر از سی و دو سال

بنشستی و از هیچ کسی شرمت نیست؟

چون در دل من تویی دروغم خوش نیست

کارم ز تو چون زلف تو درهم خوش نیست

گفتی خوش نیست جان بدادن به غم

ای جان خوش این قصد به جانم خوش نیست

چون دلم که زلف یارم خم داشت

در حلقه او رفت و قدم محکم داشت

بیچاره ندانست چوبه در نگریست

هر حلقه از آن زلف دری در غم داشت

هر زخم جفایی که فلک پنهان داشت

زد بر دل ما از قضا فرمان داشت

ای دور فلک دست فرو هل که به صبر

با زخم تو پای بیش ازین نتوان داشت

با من غمت ای فقاعی حور سرشت

هنگام وفا تخم تبهکاری کشت

آن دل که فقاع از تو گشودی همه سال

اکنون سخن وصل تو بر یخ بنوشت

دل در غم تو نقش امان جست و نیافت

وز محنت تو خلاص جان جست و نیافت

صد لقمه زهر یافت ناجسته به کام

یک ساعته کام در جهان جست و نیافت