شک نیست چو پروانه کم سر گیرد

شمعش بهزار لطف در خور گیرد

پروانه نخست جان نهد بر کف دست

پس قصد کند که شمع در بر گیرد

آن روز که دوختی مرا دلق وجود

گفتند بطعنه مر ترا خلق وجود:

«خونریزی را چه میکنی؟» راست بدان

من خونریزم ولیکن از حلق وجود

منکر چه شوی بحالت سوختگان؟

نه هر چ ترا نیست کسی را نبود

آیین قلندری و آیین قمار

در شهر من آورده‌ام ای زیبا یار

این هفت سپهر در نوشتیم آخر

وز دوزخ و فردوس گذشتیم آخر

هم شد فدی تویی تو مایی ما

وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

باقی است شراب طلخ در جام هنوز

تا خود بکجا رسد سرانجام هنوز

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

از لطف تو هیچ بنده نومید شد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

لطفت بکدام ذره پیوست دمی

کان ذره به از هزار خرشید نشد

سیر آمده‌ای از خویشتن میباید

بر خاسته ای ز جان و تن میباید

در هر گامی هزار بند افزون است

زین گرمروی بندشکن میباید

گر روز پسین چراغ عهدم نکشی

جانی بدهم براحت و خوش منشی

ور جامه اسلام ز من بر نکشی

مرگی که در اسلام بود اینت خوشی!

دارنده چو ترکیب طبایع آراست

باز از چه قبل فکندش اندر کم و کاست

گر زشت آمد بس این صور عیب کراست

ورنیک آمد خرابی از بهر چراست؟