در هر چه نظر کنم توئی در نظرم

وین طرفه که از تو من تو را می نگرم

در وحدت اگر کثرت ما محو شود

دریا ماند نه موج ماند نه حباب

ذاتی و چه ذات ، ذات موصوف من است

شک نیست که این ظهور موقوف من است

شهری که در او شحنه ستمکش باشد

بنگر که در آن شهر چه چربش باشد

فرق است میان این و آن دریابش

جانانهٔ ما از دل و جان دریابش

گر کشته حیات جاویدان است

شکرانه بده حیات جاوید آن است

گفتم که به نقل نار بهتر یا به

سیب ذقنش گفت که شفتالو به

ما را به وجود خود نباشد بودی

گر زان که به ما بدی کجا می ‌بودی

مقصود ز بندگان همه خدمت اوست

و ز خدمت او مراد ما بندگی است

من سوخته‌ام بقیه‌ای گر یابی

در آتشم انداز که سوزم به تمام

هر کس که به قول خویش ثابت ناید

او را تو اگر یار نخوانی شاید

هر کس که نهد تاج سر ما بر سر

فارغ شود از درد سر هر دو سرا

هر یار که ثابت نبود در یاری

شاید که ورا به یاریش نشماری

یا رب که تو را چنین دلی حاصل باد

دایم به مقام جمع خود واصل باد