امروز در این حبس من آن ممتحنم

کز خواری کس گوش ندارد سخنم

در چندین سنگها در این که که منم

از بی سنگی گوز به دندان شکنم

از دل بدم آتشی برانگیخته‌ام

وز دیده به جای آب خون ریخته‌ام

با عشق تو جان و دل درآمیخته‌ام

نتوان جستن که محکم آویخته‌ام

عمری بدو کف دو رخ نگارا خستم

نومیدی جان به درد دل در بستم

اکنون ز نشاط وصل تو برجستم

از پای درافتم ار نگیری دستم

گفتی خبرت کنم کسی بفرستم

با دل گفتم ز انده دل رستم

من دل همه بر وعده خوبت بستم

شادم کن اگر سزای شادی هستم

آن مرد که در سخن جهانیست منم

آن گوهر قیمتی که کانیست منم

آن تن که سرشته از روانیست منم

آن گو که سرا پای زبانیست منم

هر جای که آتش نبردیست منم

بر هر طرفی که تیره گردیست منم

آن شیر که در صورت مردیست منم

پس چون که به هر جای که دردیست منم

هر جا که ز فضل پیشگاهی است منم

و آن کو یک تن شها سپاهی است منم

گر دعوی ملک را گواهی است منم

گر بر سخن از قیاس شاهی است منم

با ناله همی چو ابر بهمن گریم

هر لحظه همی هزار دامن گریم

با روشن دل تیره شبان من گریم

چون شمع ز دل ز دیده بر تن گریم

از بلبل نالنده تر و زارترم

وز زرد گل ای نگار بیمارترم

از شاخ شکوفه سرنگون سازترم

وز نرگس نوشکفته بیمارترم

روزان و شبان در آن غم و تیمارم

کاسرار تو را چگونه پنهان دارم

دل خون شد و خون ز دیدگان می بارم

بینند ز خون دل همه اسرارم

ای جان جهان تا خبرت یافته ام

دل را همه در رهگذرت یافته ام

پنداری بی درد سرت یافته ام

نه نه که به خون جگرت یافته ام

از خود به تو من بتا گمان‌ها دارم

وز کرده خویش داستان‌ها دارم

اندر سر صحبت تو جان‌ها دارم

بر مایه عشق تو زیان‌ها دارم

سیراب گلابی تو بر آتش خارم

دو دست دمم که جز به آتش نارم

نشگفت ز بس که در دل آتش دارم

کز دیده چو شمع اشک آتش بارم

از هر چه بگفته اند پندی دارم

وز هر چه بگفته ام گزندی دارم

گه بر گردن چو سگ کلندی دارم

بر پای گهی چو پیل بندی دارم

من بستر برف و بالش یخ دارم

خاکستر و یخ پیشگه و بخ دارم

چون زاغ همه نشست بر شخ دارم

در یکدو گز آب ریزو مطبخ دارم

در تاریکی ز بس که می بنشینم

در روز چو شب پرک همی بد بینم

باشد چو شب ار خوابگهی بگزینم

از پهلو و دست بستر و بالینم

آنم که اگر به خلد جایی سازم

حورالعین را کشید باید نازم

رضوان سبک ار پیش نیاید بازم

بر تابم روی و سوی دوزخ تازم

هر گه که تو را به رهگذاری بینم

از سایه ت بر زمین نگاری بینم

از رشگ دلم چو کفته ناری بینم

گر با تو جز از سایه ت یاری بینم

دیده همه شب ز خواب خوش بردوزم

بر تن گریم چو شمع و از دل سوزم

از آرزوی خیال جان افروزم

در آرزوی خواب شبی تا روزم

با خود گفتم که من عیال تو شدم

او گفت که من ضامن مال تو شدم

ای آن که ثناگوی کمال تو شدم

بیشم نکنند چون نهال تو شدم