خوش آنکه چو یاد از اسیریم کنی

آیی شبی و رحم به پیریم کنی

پایت مالم، که پایمالم نکنی؛

دستت بوسم، که دستگیریم کنی

آذر! که چو من مانده جدا از وطنی!

نالان ز جدایی وطن همچو منی!

...

ای مرغ غریب از کدامین چمنی؟!

من بیتو دریده هر نفس پیرهنی

بی من تو نشسته هر زمان در چمنی

اکنون بمن و تو نیست کس را سخنی

من از چو تویی دورم و، تو از چو منی

فردا چو بنامه ی سیاهم بینی

وز شرم گناه عذر خواهم بینی

من در خور جرم خویش، عفوت بینم

تو در خور عفو خود، گناهم بینی

با کس سخنان ناپسندیده مگوی!

حرفی که شود کس از تو رنجیده مگوی!

عیب حرم حریم پاکان، عیب است

ما دیده نگفتیم، تو نادیده مگوی!

در کوچه ی عشق، پای در گل ننهی!

کآسان، آسان زین غم مشکل نرهی

خواهند گر از تو دلبران دل، زنهار

تا دل ستانی بگرو، دل ندهی

هنگامه ی ناز، تا بکی ساز دهی؟!

بر اهل نیاز، جلوه ی ناز دهی؟!

گیری بفسون، گر ندهد کس بتو دل

ور دل دهدت، خون کنی و باز دهی!