در عهد تو و منست در هفت اقلیم

برخاستن امید و خون گشتن بیم

از جلوه چه ماند تا بسازند بهشت

از شعله چه ماند تا بتابند جحیم

ما از سخن دنیی و دین خاموشیم

بر یاد کسی ناله و آهی داریم

ما گرم روان دوزخ آشامانیم

از گفت و شنید خلق کمتر ترسیم

پا بر سر تاج کیقبادی ننهیم

آنجا که کُله گوشهٔ همت شکنیم

از نیک و بد زمانه یک سو رفتیم

وز خلق کناره تا قیامت کردیم

زین بند بلا چو میرزا ابراهیم

برهید و به بقعهٔ بقا گشت مقیم

بنگاشت صفائیش به تاریخ وفات

از دار دنی شد سوی جنات نعیم