شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید

مثل تونه چشم دید و نه گوش شنید

گر سایۀ تیغ تو فتد بر دریا

در حلق صدف لعل شود مروارید

چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید

غمّازی کرد و پرده بروی بدرید

در زخم شکنجه اش چنان تنگ کشید

کش ازین ناخنان همه خون بچکید

جز دست تو زلف تو نیارست کشید

جز پای تو سوی تو ندانست دوید

از روی تو دیده‌ام طمع زان ببرید

جز دیده تو روی تو نتواند دید

جز دست تو زلف تو نیارست کشید

جز پای تو سوی تو ندانست دوید

از روی تو دیده ام طمع ز آن ببرید

جز دیدهٔ تو روی تو نتواند دید

ای از کرمت مصلح و مفسد به امید

وز رحمت تو به بندگان داده نوید

شد موی سفید و من رها کرده نیم

در نامهٔ خود بجای یک موی سفید

خود گفت حقیقتی و خود شنید

زآن روی که خود نمود خود را خود دید

آن را که خدای ناف بر عشق برید

او داند ناله‌های عشاق شنید

هر جای که دانه دید زانجا برمید

پرید بدان سوی که مرغی نپرید

از شربت سودای تو هر جان که مزید

زآن آب حیات در مزید است مزید

مرگ آمد و بو کرد مرا بوی تو دید

زانروی اجل امید از من ببرید

ای عشق تُوَم انّ عذابی لشدید

ای عاشق تو به زخم تیغ تو شهید

شب آمد و جمله خلق را خواب ببرد

کو خواب من ای جان مگرش گرگ درید

پرسید مهم که چشم تو مه را دید

گفتم که بدید و مه ز مه می‌پرسید

گفتا که ز ماه عید می‌پرسم من

گفتم که بلی عید همی‌پرسد عید

تیری ز کمانچهٔ ربابی بجهید

از چنبر تن گذشت و بر قلب رسید

آن پوست نگر که مغزها را بخلید

و آن پرده نگر که پرده‌ها را بدرید

چون روز وصال یار ما نیست پدید

اندک اندک ز عشق باید ببرید

میگفت دلم که این محالست محال

سر پیش فکنده زیر لب میخندید

زان مقصد صنع تو یکی نی ببرید

از بهر لب چون شکر خود بگزید

وان نی ز تو از بسکه می لب نوشید

هم بر لب تو مست شد و بخروشید

گفتم که به من رسید دردت بمزید

گفتا خنک آن جان که بدین درد رسید

گفتم که دلم خون شد از دیده دوید

گفت اینکه تو را دوید کس را ندوید

گفتم که ز خردی دل من نیست پدید

غمهای بزرگ تو در او چون گنجید

گفتا که ز دل بدیده باید نگرید

خرد است و در او بزرگها بتوان دید

هر لحظه همی خوانمش از راه بعید

کو سورهٔ یوسف است و قرآن مجید

گفتم که دلم خون شد و از دیده دوید

گفت آنکه ترا دید کس را ندوید

تا سوسن آزاد زبان در تو کشید

خون جگرم چو لاله بر چهره کشید

پشتم چو بنفشه لب چو نیلوفر شد

تا دیده نرگس گل رخسار تو دید

هرکس به نصیب خویش خواهند رسید

هرگز ندهند جای پاکان به پلید

گر بختوری مراد خود خواهی یافت

ور بخت بدی سزای خود خواهی دید

گفتم که برآید آبی از چاه امید

افسوس که دلو نیز در چاه افتاد

اسبی که مرا میر شرفشه بخشید

هرگز نه جوانش دید و پیری بشنید

جز باره گاو گوش اشتر دل او

کس لاشه خری بصورت اسب ندید