مرغی دیدم نشسته بر باره طوس

در پیش نهاده کله کیکاووس

با کله همی‌گفت که افسوس افسوس

کو بانگ جرس‌ها و کجا ناله کوس‌‌؟

مرغی دیدم نشسته بر بارهٔ توس،

در چنگ گرفته کلّهٔ کیکاوس،

با کلّه همی‌گفت که: افسوس، افسوس!

کو بانگ جَرَس‌ها و کجا نالهٔ کوس؟

چون زهرهٔ شیران بدرد نالهٔ کوس

بر باد مده جان گرامی به فسوس

با آنکه خصومت نتوان کرد بساز

دستی که به دندان نتوان برد ببوس

این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس

ای دل به کجا برم؟ کزو به ناقوس

ازکشتهٔ خود به کف درین دشت سراب

جز آبلهٔ دانه ندارم، افسوس

خسرو، کآراست ملک چون روی عروس

نوشید می و به لعل شیرین زد بوس

هم نغمه ی نی شنید و هم ناله ی کوس

هر کار که خواست کرد، لیکن افسوس

ای داده به باد عمر در لهو و فسوس

زنهار مشو ز زحمت حق مأیوس

هشدار کز آتش جهنم حق را

تهذیب غرض بود نه تعذیب نفوس

گر سالک عارفی و بی‌عیب و عبوس

بدخواه مباش بر مسلمان و مجوس

بر خلق نباشد ار ترا طبع کریم

آزرده مباد کز تو گردند نفوس

ای آنکه مکمل عقولی و نفوس

هیچ از کرمت نگشته نفسی مایوس

از خواهش نفس و فتنه خلق بدار

در حصن امان خود صفی را محروس

از دیدن آفتاب در خطهٔ طوس

چندیست که گشته‌اند مردم مأیوس

خورشید به ابر گشته پنهان گوئی

گردیده خجل ز طلعت شمس شموس

ای میر حجازی ای شه خطهٔ طوس

ای روی تو در سپهر دین شمس شموس

خواهم که ز راه لطف دستم گیری

یعنی ز کرم بخوانیم بر پا بوس