گر خاک ز من به اشک خون پالودن

نالید، منال کو گه آسودن

زینسان که فراق خواهدم فرسودن

بر خاک ز من سایه نخواهد بودن

چون خاک به زیر پایها فرسودن

به زانک به عجب آب روی افزودن

چون آتش اگر تیز شوی می شاید

چون باد سبکبار نشاید بودن

ای جان منزه ز غم پالودن

وی جسم مقدس ز غم فرسودن

ای آتش عشقی که در آن میسوزی

خود جنت و فردوس تو خواهد بودن

پالوده شوی در طلب پالودن

فرسوده شوید در هوس فرسودن

تا لذت پالودنتان شرح دهد

ور نیست چگونه هست خواهد بودن

پیموده شدم ز راه تو پیمودن

فرسوده شدم ز عشق تو فرسودن

نی روز بخوردن و نه شب بغنودن

ای دوستی تو دشمن خود بودن

ای رای تو صحرای امل پیمودن

تا چند بر آفتاب گل اندودن

گر در دهن شیر شوی بهر طمع

آخر نه شکار کور خواهی بودن

حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن

سرچشمهٔ خورشید به خاک اندودن

تو بی خبر از قصور و ادراک خودی

موجود، نهان نمی تواند بودن