ای چرخ بر آتشم نهی همچو سپند

کز سفله طبیعتان کنی دفع گزند

ای سفله به ما مضایفه تا کی و چند

کز تست چراغ ما به بادی خرسند

بر پیل سپیدت که مبیناد گزند

شد بخت بلند هر که او دیده فکند

چون شاه جهان بر آن برآید گوئی

خورشید شد از سپیده صبح بلند

دل را ز هوس، محض کدورت مپسند

روشن کنش از زنگ تعلق یک چند

آیینه دل، آینه زانو نیست

کز وی شود آدمی به نامی خرسند

ای گشته ز شب بخورد و خوابی خرسند

جان کرده ز پروردن تن زار و نژند

شرمت باد از خروس کاو شب همه شب

در ذکر و ترا نفیر خوابست بلند!

آن آتش دوزخی کزان می‌ترسند

چون وابینند در میانش باشند

آنجا که مجردان حق می‌نوشند

خم خانه تهی کنند ومستی نکنند

آنجا که مجردان حق می‌نوشند

خم خانه تهی کنند ومستی نکنند

خود می‌گویند رازِ خود می‌شنوند

وز ما و شما بهانه برساخته‌اند

ای دوست به ذات حق تعالی سوگند

کز هجر تو ساعتی نیم من خرسند

وز یاد تو هیچ‌گه تغافل نکنم

تا حشر اگر برند بندم از بند