گنجور

اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴

 

جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟

وان حقهٔ لعل خالی از خنده چراست؟

روی تو بکندند، نگوید پدرت

در خانه، که: روی پسرم کنده چراست؟

اوحدی
 
 
sunny dark_mode