کنجی ورفاغی و فراغی از خلق

حاصل کن و بگذر ز سر اطلس و دلق

از آب قناعت ار برای غسلی

آتش کند از تو دفع چون روغن طلق

از بود ونبود کل اشیاء در طلق

گویم سخنی فراخ کن سینه و حلق

بودی و نمودی است وجود اشیاء

بودش همه حق است و نمودش همه خلق

یک چند چو ممسکان فشردم رهِ حلق

یک چند چو مفلسان زدم وصله به دلق

نگشود ز کاردل به این‌ها گرهی

بستم کمری تنگ پیِ خدمت خلق

از بود ونبود کل اشیاء در طلق

گویم سخنی فراخ کن سینه و حلق

یک چند چو ممسکان فشردم رهِ حلق

یک چند چو مفلسان زدم وصله به دلق