اهلی که بود خاک ره درد کشان

کوته نظرش نه قدر دانست نه شان

ظاهر نشود ذره وش از پستی بخت

جز در نظر بلند خورشید و شان

خواهی اگر از راحت کونین نشان

دامان دل از گرد علایق به فشان

دولت خواهی، مده ز کف دامن فقر

کز دولت فقر شد هما شاه نشان