دل بهر تو صد تیغ ملامت خورده ست

صد زخم ز تیغت به قیامت برده ست

در عهد تو چون کسی سلامت طلبد

روزی که تو زاده ای سلامت مرده ست

زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست

چون صبح، دلش گرم و نفس افسرده‌ست

شب زنده بسی داشت، ولیکن به سخن

دل را نکند زنده دمش، گر مرده‌ست