مفتی که به علم و عدل و عرفان سمراست

دین باره و شرع باز و پرهیزگر است

گر سیمش به سنگ آزمون بر سنجند

...به تر از هزار ...به تر است

این چار رباعی از شه تاجور است

کارایش دیوان قضا و قدر است

هستی که شود نیست ز هستی به دراست

هر زر که شود مس به حقیقت نه زر است

مس را به عمل توان زر خالص کرد

اینجا نظری کن که محل نظر است

صورت گر پرده‌ای که اندر نظر است

در گردش خامه‌اش صور معتبر است

منگر تو به صورت و به معنی بنگر

هر صورتِ آن معنی‌ای جلوه‌گر است

هستی که شود نیست ز هستی به دراست

هر زر که شود مس به حقیقت نه زر است

صورت گر پرده‌ای که اندر نظر است

در گردش خامه‌اش صور معتبر است

قلیان نه اگر آتش عشقش بسر است

دائم ز چه با دود دل و چشم تر است

رسم است که شکرّ از نی آید بیرون

قلیان بلب لعل تو نی در شکر است

هرچند که در جهان هنر بی ثمر است

این صنعت عکس تو به از هر هنر است

بر پاره کاغذی، دمی، افسونی

و آن را صنمی کنی که رشک قمر است

تا بُخل و حسادت به‌ جهان راهبر است

آزاده ذلیل و راستگو در خطر است

خون تو مدرسا هدر گشت بلی

خونی که شبی گذشت بر وی هدر است

روزی که شرار بغض و کین شعله ور است

وز آتش فتنه خشک و تر در خطر است

افسوس من این است که در آن هنگام

بیچاره تر آن بود که بیچاره تر است