این قطرهٔ خون سیه قلب لقب

گفتا که منم محرم اسرار طلب

غم گفت که در خون کشمش اول بار

تا هر قلبی به لاف بگشاید لب

در وادی معرفت براهین حکیم

چون جاده‌هاست در چراگاه دواب

زاهد چو بدید بی خود آمد به سجود

می‌خواره چو یافت مست گردید و خراب

کار از دَرِ دل گشاد هم آخر کار

او بین که کجا و ماکجا کرده طلب

ای سید والا گهر نیک نسب

تو شمسی و سادات زمان چون کوکب

چون رادنیا شاه جهان شرفی

زآنت شده سیده جهان شاه لقب

ای آنکه توئی بهستی خود واجب

بر جمله ماسوا بهستی خود واهب

علم تو بغیر هستیت نیست که نیست

از محضر هستی تو چیزی غائب

اثنی عشری ز زاده بوطالب

تا مهدی منتظر امام غائب

حب همه را به خویش می‌دان واجب

تا فوز عظیمت رسد از هر جانب