ما اطیب عیشی معه لولایی

لولای لما حجبت عن مولایی

حزنی فرحی و قتلتی احیایی

ما اصنع یا قوم دوایی دایی

چشمت که زناز می کند رعنایی

لالایی او به حاجبان فرمایی

هر چند که حاجبانش لالا باشند

لایق نبود به حاجبان لالایی

با ما خبری نداری ای بینایی

از روی تو گل همی کند رعنایی

گر تو رخ خویش را به گل بنمایی

چون بلبل مست گل کند رسوایی

گیرم که دل از بدی نمی پالایی

باری دل را به بد چه می آلایی

عمر تو نفس نفس همی کاهد و تو

در هر چه زیان تست می افزایی

من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی

عشق آمد و داد از توام بر نایی

پیرانه سر ار چه نیست جز رسوایی

الحق خوشم آید این کهن پیرایی

ای سرو که سر بر آسمان می سایی

وز قدّ بلند لاف می پیمایی

هر چند گرفت کار تو بالایی

ترسم که هم از قامت او زیر آیی

مانند گل دو رنگی ای بینایی

بی زر رخ گلگون بکسی ننمایی

پندارم غنچه‌ای که تا دامن دل

پر زر نکنی بند قبا نگشایی

مشتاق توام ، روی بمن ننمایی

بیمار توان، بپرسشم نگرایی

صد بند بود مرا، یکی نگشایی

آخر بچه کار دوستان بازآیی؟

گل گرچه کند دعوی شهر آرایی

او چون رخ تو کجاست در زیبایی؟

این از پی آسایش بینی باشد

وان از پی روشنایی بینایی

یک روز بکوی عاشقان بر نایی

وز بهر تماشا نظری نگشایی

تا چون سر زلف خویش بینی آنجا

بر هر در خانه، حلقه‌ای سودایی

کی بر کنم از تو من دل ای بینایی

کز عشق تو گشته ام بدین رسوایی؟

وان روز که در جور و جفا افزایی

گویی که بچشم من نکوتر آیی

تا زاغ صفت بجیفه بر آلایی

کی چون شاهین در خورشاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست شه را شایی

تا زاغ صفت بجیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خورشاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست‌شه را شایی

تا زاغ صفت به جیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خور شاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست شه را شایی.

ای لطف تو دستگیر هر رسوایی

وی عفو تو پرده‌پوش هر خود رایی

بخشای بدان بنده، که اندر همه عمر

جز درگه تو دگر ندارد جایی

گفتم که: کرائی تو بدین زیبائی؟

گفتا: خود را، که خود منم یکتائی

هم عشقم و هم عاشق و هم معشوقم

هم آینه هم جمال و هم بینائی

آمد بر من دوش مه یغمائی

گفتم که برو امشب اینجا نائی

می‌رفت و همی گفت زهی سودائی

دولت بدر آمده است و در نگشائی

آن روز که دیوانه سر و سودائی

در سلسلهٔ دولتیان می‌آئی

امروز از آن سلسله زان محرومی

کامروز تو عاقلی و کارافزائی

ای آنکه ز حد برون جان‌افزایی

بی‌حدی و حد هر نفس بنمایی

دانی که نداری به جهان گنجایی

در غیب بچفسیدی و بیرون نایی

ای بانگ رباب از کجا می‌آئی

پرآتش و پر فتنه و پر غوغائی

جاسوس دلی و پیک آن صحرائی

اسرار دلست هرچه می‌فرمائی