از بی ادبی کسی به جائی نرسید

دریست ادب بهر گدائی نرسید

سر رشته ملک پادشاهی ادبست

تاجی است که جز بپادشائی نرسید

گردل گویم به منتهایی نرسید

پوسید به درد و در دوایی نرسید

ور جان گویم که دو جهانش قدمی است

بس دور برفت و هیچ جایی نرسید

از رهگذر دوست، صبایی نرسید

چشمم به وصال خاک پایی نرسید

دردا که ز درد ما کس آگاه نشد

فریاد که فریاد به جایی نرسید