زی آن ز نخم مراین دل نامه سیاه

ره کرد و نخست پی در افکند به چاه

خود نیز رهش چه شد از این بی راهی

آری به کنار ره بود صاحب راه

زد بر دل من نرگس شیدای تو راه

و افکند درآن چاه ذقن خوار و تباه

صد عاقل را دست بر آوردن نیست

این سنگ که دیوان در انداخت به چاه

برسیم سپید ذقن آن خال سیاه

مر دل ها را ژرف چهی کنده به راه

جز خال و زنخدان تو... ندید

کس چاه نگون و چاه کن بر سر چاه

راهی ست ز عبد تا حضور الله

خواهی تو درازگیر و خواهی کوتاه

این کوثر و طوبی که نشانها دارد

سرچشمه و سایه ای ست در نیمه راه

ای آن که گرفته ام به کوی تو پناه

رانی چو به عنف از در خویشم ناگاه

تا کعبه روم ز درگهت رو به قفا

چون بگذرم از کعبه نهم روی به راه

بد کردم و اعتذار بدتر ز گناه

زیرا که درین هست سه دعوی تباه

دعوی وجود و دعوی قوة و فعل

لاحول و لاقوة الا باللّه

دانی ز چه روی اوفتاده است و چه راه

آزادی سرو و سوسن اندر افواه

کاین دارد صد زبان ولیکن خاموش

وان دارد صد دست ولیکن کوتاه

قومی به ولای ما جهان داده و جاه

یک قوم ز انکار فغان کرده و آه

ما آینهٔ روی سفیدیم و سیاه

در آینه هر کسی به خود کرده نگاه

بر چهره پریشانی آن زلف سیاه

ابریست که گاه گاه پوشد رخ ماه

گفتم ز چه طره‌ات پریشان شده گفت

سلطان حبش کشیده بر روم سپاه

بد کردم و اعتذار بدتر ز گناه

زیرا که درین هست سه دعوی تباه

دانی ز چه روی اوفتاده است و چه راه

آزادی سرو و سوسن اندر افواه

قومی به ولای ما جهان داده و جاه

یک قوم ز انکار فغان کرده و آه

ما آینهٔ روی سفیدیم و سیاه

در آینه هر کسی به خود کرده نگاه

بر چهره پریشانی آن زلف سیاه

ابریست که گاه گاه پوشد رخ ماه

آن را که ز هر جهت نباشد به تو راه

از پیش و پسش در دو جهان نیست پناه

مقبول کلاه و تخت غفران نبود

خذلان تو هر که را کند تخته کلاه

بگذاشت مرا دو مه که زان چشم سیاه

مردم همه ز انتظار یک نیم نگاه

در دیده و دل شوق و غمت جای گرفت

چندان که دگر نه جای اشک است و نه آه

یک روز به چشم من بینداز نگاه

کز چشم تو چشم من چنین گشته تباه

در دیده نماند دیگر از شوق تو اشک

در سینه نمانده دیگر از مهر تو آه

فریاد ز ضرب دست آن چشم سیاه

کافکند مرا به خاک ناکرده گناه

از صد نگهم نراند کس زخمی و تو

صد زخم زدی بر دلم از نیم نگاه

از مهر تو روزگار دل گشت سیاه

وز قهر رقیب کار تن ماند تباه

یکسو روی تو یک طرف خوی رقیب

زین جنت و دوزخ است اشک من و آه

با موی سفید آمدم و روی سیاه

نا کرده ترا، بندگی و کرده گناه

از کرده و ناکردهٔ خود منفعلم

«لا حُولَ وَلا قوّة الاّ بالله»