گویند جفا نصیب بی سامان است

سرگشته بود کسی که او بی نان است

از گردش آفتاب، معلومم شد

کان هم که به نان رسیده سرگردان است

در کشور هفت عضو دل سلطان است

این دعوی را چه حاجت برهان است

هرگز نروند راستان جز پی دل

زان است که تیر پیرو پیکان است

جان در تن مرد، حجت یزدان است

بر ذات صمد، هر احدی برهان است

هرچند که جان زنده به جانان باشد

نتوان گفتن که جان به تن جانان است

کان کرم است و منبع احسان است

سردار جوانان و سرمردان است

قوس فلک امروز به تأیید خدای

در قبضهٔ قدرت خدائی خان است

این تیغ که در کف آتشی سوزان است

هم دشمن عمر و هم عدوی جان است

با این همه جان بخشد اگر نیست شگفت

چون در کف فیاض هدایت خان است

اول ز مکونات عقل و جان است

وندر پی او نُه فلک گردان است

سرمایهٔ عیش، صحبت یاران است

دشواری مرگ، دوری ایشان است

چون در دل خاک نیز یاران جمعند

پس زندگی و مرگ به ما یکسان است