هر چند که نیست هیچ از حق خالی

سر در کش و دم مزن چرا مینالی

کان را که فرو شود به گنجی پایی

سر بر سرِ آن گنج بُرَندش حالی

الریح مع العود ترد بالبال

عودوا فلعلّ مصلحُ احوالی

لاتبعد اخضرا رعود الباب

و الراح مع العود یداوی حالی

چون نیست حدیث وصلت از زر خالی

هم نرم کنم ترا بچیزی مالی

زر را بفرستم که خود او چون حلقه

گوشت گیرد پیش من آرد حالی

چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی

پروای گل و سمن ندارم حالی

ای ابر تو می گری که تر می گریی

وی مرغ تو می نال که خوش می نالی

ای دل چو وصال یار دیدی حالی

در پای غمش بمیر تا کی نالی

شرطست چو آفتاب رخ بنماید

گر شمع نمیرد بکشندش حالی

عاینت حمامة تحاکی حالی

تبکی و تصیح فوق غصن عالی

او ناله همی‌کرد و منش می‌گفتم

می‌نال بر این پرده که خوش می‌نالی

مرغان ز قفس قفس ز مرغان خالی

تو مرغ کجائی که چنین خوشحالی

از نالهٔ تو بوی بقا می‌آید

می‌نال بر این پرده که خوش می‌نالی

کردیم بسی جام لبالب خالی

تا بو که نهیم لب بران لب حالی

ترسنده ازان شدم که ناگاه ز جان

بی‌وصل لبت کنیم قالب خالی

ای نی تو نه همچو من پریشان حالی

بی درد برین صفت چرا می‌نالی

گیرم که منم ز غصه‌ها مالامال

آخر نه تو داری اندرونی خالی

آنکس که بود بعلم و حکمت عالی

بر گفته او نقیض آرم حالی

گوید که خلاء نزد خرد هست محال

کندوله من هست زگندم خالی

کردیم بسی جام لبالب خالی

تا بو که نهیم لب بر آن لب حالی

ترسنده از آن شدم که ناگاه ز جان

بی وصل لبت کنیم قالب خالی

آن کز ازلش آمده فطرت عالی

کی شکوه به گردون برد از بدحالی

بی‌حوصلگان فلک پرستند، آری

محتاج به خم بود سبوی خالی

بی فیض ازل رتبه نگردد عالی

این حال درین محیط باشد حالی

صد خوف و رجاست گوشه‌گیران را هم

کشتی به کنار پر شود یا خالی

بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی

گویند حریفان که چرا می‌نالی

تا شیشه فتاد از نظرم چون عینک

از نور بود خانه چشمم خالی

با عارف مغز خواره صوفی حالی

با عامی پوست باره مفتی قالی

آن کیسه بر این فال کش آمد به خلاف

... تو هم دزدی و هم رمالی