ای پیش کفت جود فلک زراقی

ابنای ملوک مجلست را ساقی

من بنده ز پای می‌درآیم ز نیاز

دریاب که جز دمی ندارم باقی

گر دل گویم ز غایت مشتاقی

از دست بشد باده بیار ای ساقی

ور جان گویم در ره تو فانی شد

جان فانی شد کنون تو دانی باقی

ای خورده شراب از قدح مشتاقی

وقت است که معصیت کنی در باقی

بگذر زمی تلخ و حریف مُدبر

با خواجه حریف باش و با حق ساقی

رو باده و بنگ را بکن در باقی

تا چند ازین دو سفرهٔ زراقی

مستی خواهی گردِ درِ معنی گرد

تا مست شوی و هم بمانی باقی

زان ماه چهارده که بود اشراقی

گشتم زر ده دهی من از براقی

آن نیز ببرد از من تا هیچ شدم

ار ده ببرد چهار ماند باقی

سوگند همی خورد پریر آن ساقی

می‌گفت به حق صحبت مشتاقی

گر باده دهم به شهری و آفاقی

عقلی نگذارم به جهان من باقی

وقف است مرا عمر در این مشتاقی

احسنت زهی طراوت و رواقی

من کف نزنم تا تو نباشی مطرب

من می نخورم تا تو نباشی ساقی

فی القلب دم یسیل من آماقی

کی یظهر ما سترت من اشواقی

از قصه هجر و قصه مشتاقی

رمزی گفتم و قس علیه الباقی

بحرست مرا جام می و حق ساقی

مستی ز شراب نور وجه باقی

هر لحظه هزار بحر می نوشیدم

سیراب نشد جان من از مشتاقی

گه منع کنندم ز غم مشتاقی

گه طعنه زنندم ز شراب و ساقی

القصه دل سوخته ام نیست دمی

آسوده چو سنگ آتش از چخماقی