از عشق خدا گر به سرت شور و نواست

از حق بنما طلب دلت هرچه که خواست

با دیده حق‌بین بنگر خوبان را

رخسار نکو آینه صنع خداست

این رتبه علی را، ز علی اعلاست

کاندر دو جهان حاکم و فرمان فرماست

البتّه پس از خدا و پیغمبر او

شک نیست که او خدای بر خلق خداست

چون شاهد ما بخود نمائی برخاست

اشیاء همه را بیک تجلی ‌آراست

سری است در این نکته که عارف گوید

در هر شیئی تمام اشیاء پیداست

ای گشته قبای حسن بر قد تو راست

قدت سروی که گلشن جان آراست

گر بر تنت این قبا به پوشی نه عجب

سروی و ز برک بر تن سرو قباست

زین تازه قبا که دست رنج مه ماست

پیراهن دشمن به تن از غصه قباست

گیریم به چابکی و خوبی او را

مانند قبای صحت اندر تن راست

هر چیز ز تحت ارض تا فوق سماست

در کشتی علم مردمان داناست

وان کشتی علم روی بحر حلم است

زنهار به حلم کوش مقصود اینجاست

پرسید کسی ز من بگو عرش کجاست

گفتم که فراز این سپهر میناست

گفتا که ز عرش اعظمت هست خبر

گفتم دل با صفای مردان خداست

زین نور ولایت که بقم جلوه نماست

دل غرق تحیر است کاینروضه کجاست

این ارض قم است یا بود خطهٔ طوس

این مرقد فاطمه است یا قبر رضاست

ره را بخیال رفتن البته بد است

دنبال محال رفتن البته بد است

با دشمن خود ستیزه کردن نه نکوست

با خرس جوال رفتن البته بد است

تا میل من و تو بر جفا و ستم است

[...]

گر باد مخالفی وزید از چپ و راست

کوه از سر جای خویش یک لحظه نخاست

من نیز تو را چو کوه سنگین خواهم

چون سنگ سبک همیشه اندر دم پاست

بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست

بر شاخ درخت، آشیانی پیداست

غم کوه و درخت، زندگانی من است

بر شاخ درخت، مرغکی نغمه‌سراست