چشم خوش تو ربود یکباره دلم

پیراهن صبر کرد صد پاره دلم

پنداشت که از دولت وصلت کامی

یابد لیکن نیافت بیچاره دلم

بر روی مه تو کرد نظاره دلم

از دست بشد ز شوق بیچاره دلم

هرچند تنم ز حضرتت محرومست

حقّا که ملازمست همواره دلم

در دست جفای توست همواره دلم

وز خانه صبر گشته آواره دلم

در غصّه ایام فراقت دایم

یک لحظه نگشت شاد بیچاره دلم