بیکار شدم ای غم عشقت کارم

در بیکاری تخم وفا میکارم

من صورت وصل میتراشم شب و روز

با خاطر چون تیشه مگر نجارم

دوش آمده بود از سر لطفی یارم

شب را گفتم فاش مکن اسرارم

شب گفت پس و پیش نگه کن آخر

خورشید تو داری ز کجا صبح آرم

عشق است صبوح و من بدو بیدارم

عشق است بهار و من بدو گلزارم

سوگند به عشقی که عدوی کار است

کانروز که بیکار نیم بیکارم

گوئیکه به تن دور و به دل با یارم

زنهار مپندار که من دل دارم

گر نقش خیال خود ببینی روزی

فریاد کنی که من ز خود بیزارم

من بندهٔ قرآنم اگر جان دارم

من خاک در محمد مختارم

گر نقل کند جز این کس از گفتارم

بیزارم از او وز این سخن بیزارم

بر غوش‌بک و قیر‌بک و سالارم

با نصرت و با همّت و با اظهارم

گر کوه احد به خصمیَم برخیزد

آن را به سر نیزه ز جا بردارم

گفتی که به فریاد رسی یکبارم

زنهار دهی گره چو افتد در کارم

فریاد اگر چنین رسی فریادم

زنهار اگر چنین دهی زنهارم

شبهای دراز بیشتر بیدارم

نزدیک سحر روی به بالین آرم

می‌پندارم که دیده بی دیدن دوست

در خواب رود، خیال می‌پندارم

ای سرو سهی قامت خوش رفتارم

دریاب که شد گرچه نهان میدارم

از زلف لفیف تو مضاعف دل من

وز وعده اجوف تو ناقص کارم

چون نامه دلی پر از شکایت دارم

چون خامه از آن بود نوشتن کارم

باری بخیال رخ و نقش خط تو

روزی بکتابتی بشب می آرم

رفت آنکه به قبله بتان روی آرم

حرف غمشان به لوح دل بنگارم

آهنگ جمال جاودانی دارم

حسنی که نه جاودان ازان بیزارم

در پرده شدی پرده فتاد از کارم

خون گشت روان و چشم گوهر بارم

بگداخت تنم سوخت دل افگارم

دریاب و گرنه می کشد غم زارم

صد شکر که آشفته سر و دستارم

بر گشته ز دوست خلوت و بازارم

حاصل که رسیده تا بجائی کارم

کزیاد رود اگر بیادش آرم

یک کوچه شده‌است خلوت و بازارم

یکسان گشته‌است اندک و بسیارم

یک ره گشتیم با دو عالم زان رو

یکرنگ شده است سبحه و زنارم

ای آنکه بجز رهت رهی نسپارم

بر دفتر فضل خود نویس ادرارم

جز وجه کریمت همه هالک خوانم

زین یک رمه هالک چه توقع دارم

هر چند ز معصیت گران شد بارم

امید نجات نیست در کردارم

چون خوار خورد به پای گل آب چه باک

در پای گل یل محمد خارم