پی در گاوست و گاو در کهسارست

ماهیِ سریشمین به دریا بارست

بز در کمرست و توز در بلغارست

زه کردن این کمان بسی دشوارست

با رنگ رخ تو لاله بی‌مقدارست

با بوی سر زلف تو عنبر خوارست‌

تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست

بر پایۀ تخت سلطنت مسمارست

گر گوهر آب دار در بحر بود

در بحر کف تو آب گوهر دارست

زان روی که روی عاشقان در یادست

یک رو نی، که رویها بسیارست

یک روی شو و روی بگردان ز دو روی

زیرا که دو روی روی در دیوارست

ای آنکه ترا جود و مکارم کارست

وز چرخ برین خاک درت را عارست

امروز مرا بآتشی مهمان کن

زانروی که میوه ی زمستان نارست

دل بلبل وباغ عارضت گلزارست

جان نقطه و خطّ دلکشت پرگارست

قصری که نهانخانه ی درد و غم تست

صندوقی سینه ی منش دیوارست

شاه فلکت مشتری بازارست

روح ملکت رایحه گلزارست

در دایره ی وجود بیرون ز تو نیست

آن نقطه که نه دایره اش پرگارست

بر چرخ چرا تکیه کنی کان دارست

بر مال چرا فتنه شوی کان مارست

هر نوش که دور می چشاند نیشست

وان گل که زمانه می دماند خارست

می نوش کنون که ابر رحمت بارست

بر هر نفست متاع حسرت بارست

گویند که سبحه صیقل دین و دل است

خوش باش که این کرشمه با زنارست

آنم که ز خرّمی دلم را عارست

وز عادت من خوی طرب بیزارست

بی‌حاصل از آن شدم که بختم پرورد

نخلی که به سایه پرورد بی‌بارست